Vriendelijk, onmisbaar, stabiel en behulpzaam: dat zijn de woorden die Mussencollega’s en bezoekers gebruiken als ze Abdel (53) omschrijven. De vriendelijke Marokkaanse reus is een zeer gewaardeerde vrijwilliger bij De Mussen. Als rechterhand van de facilitair manager werkt hij bijna elke dag in het buurthuis. Inmiddels is het zes jaar geleden dat zijn leven er nog heel anders uit zag. “Ik wilde de deur niet uit. Ik voelde me als een mug.”
Abdel is dertig jaar oud als hij voor de liefde naar Nederland komt. “Ik heb alles achtergelaten: ik had een baan als architect waarmee ik goed verdiende. Mijn moeder woont nog steeds daar, maar mijn vrouw woonde in Nederland. Haar vader is al meer dan zestig jaar in Nederland. Het Nederlands van mijn vrouw is zo goed, dat mensen denken dat ze een Nederlandse is.
We trouwden in Marokko en toen ik in Nederland kwam, moest ik eerst een inburgeringscursus doen. Nederlands leer je vooral buiten de school. Door fouten te maken, je moet je niet schamen.” Terwijl Abdel naar school gaat, werkt hij ook bij een metaalbedrijf naast de school.
Verhuizen
“Ik was architect, maar dat was hier moeilijk. In Marokko leer je als architect wel alles over loodgieterswerk en elektrotechniek. Daardoor kon ik in Nederland aan de slag als elektro cv monteur via een detacheringsbureau.
De eerste jaren woonden we in Lochem. Mijn schoonfamilie woonde daar ook. Voor mijn werk reisde ik van Groningen tot Zierikzee. Ik ging overal heen. We werden gedetacheerd bij grote bedrijven. Ik heb bij Hollanders Techniek gewerkt en voor de Belastingdienst legden we glasvezel aan. Toen we een groot project in Den Haag gingen doen, besloten we te verhuizen. Ze hadden mij echt nodig. Ook mijn schoonfamilie ging mee, zij konden hun dochter niet missen.” Abdel en zijn vrouw hebben dan vier kleine kinderen.”
Geldkoffer
“We zijn in de Schilderswijk gaan wonen. Iedereen zei ‘dat moet je niet doen, daar wil je niet wonen met al die criminaliteit’, maar we konden een groot huis krijgen met 5 slaapkamers en een grote tuin. Echt prachtig!
Direct in de eerste maanden hebben een paar jongens bij ons in huis ingebroken. Ze zagen mij lopen met mijn gereedschapskoffer en dachten dat het een geldkoffer was of zo en dat ze veel geld zouden vinden. We waren van alles kwijt.” Had hij spijt van de verhuizing? “Nee, ook in Lochem werd wel eens ingebroken.”
Dan verliest Abdel zijn baan. “Het was crisis. Eerst was er heel veel werk, alles was goed. Maar binnen één jaar ging alles kapot. Ik heb mijn best gedaan om door te gaan met werken, maar mijn contract werd niet verlengd.
Ik was zo blij geweest met de verhuizing. We hadden een mooi huis vlak bij de ouders van mijn vrouw, alles was gezellig. Maar nu verdween de grond onder mijn voeten. Het was een vervelende tijd toen in de Schilderswijk.
Ik voelde me helemaal zwak en beledigd. Mijn kinderen sliepen slecht. Ik was toch verantwoordelijk voor mijn gezin? In Marokko heb ik jarenlang bodybuilding gedaan, maar nu voelde ik me als een mug.
Voor mijn vrouw en kinderen was het een moeilijke tijd. Mijn vrouw heeft naast mij gestaan, zij luisterde naar mij.”
Gered
“Naast haar werk als verpleegkundige hielp mijn vrouw bij De Mussen als vrijwilliger mensen met zorgvragen. Zo heeft ze kunnen vragen of ik vrijwilligerswerk kon doen. Eerst werkte ik een paar dagen in de week, bij de balie. Vanaf die tijd begon ik op te knappen. Nu ben ik bijna de hele week in het buurthuis, al meer dan 6 jaar. Ik doe allerlei klusjes voor de beheerder. De collega’s kennen mijn verhaal en behandelen mij als een broer. De Mussen heeft echt mijn leven gered, het is een tweede huis geworden. Het werk geeft me zoveel energie. Het heeft heel mijn leven veranderd. Toen het slecht met me ging, kwam ik nauwelijks buiten en kon ik niet met mensen te praten. Ik was somber. Nu praat ik met iedereen. Ik ga weer naar buiten. Er is echt heel veel veranderd door De Mussen.
De Schilderswijk is ook veiliger geworden. Er moet nog wel veel gebeuren, maar het is beter dan eerst.”
Schaamte
“In de Schilderswijk hebben mensen hulp nodig. Er is heel veel armoede. Mensen hebben niks. Bij de balie van De Mussen hoor ik allerlei verhalen. Sommigen mensen weten niet waar ze heen moeten voor hulp. Daarom probeer ik mensen hier naartoe te trekken en te laten zien dat ze het met anderen moeten delen als ze hulp nodig hebben. Schaamte gaat jou niks geven! Als je alles binnenhoudt, is dat niet gezond.”
De Mussen heeft echt mijn leven gered, het is een tweede huis geworden.
Abdel, vrijwilliger De Mussen
